راهبرد ملی -|- nationalstrategyقطعنامه 2234 شورای امنیت سازمان ملل علیه رژیم صهیونیستی! چرا؟ - راهبرد ملی -|- nationalstrategy

دولت اوباما آخرین روزهای خود را می گذارنید که در شورای امنیت قطعنامه ای علیه شهرک سازی های رژیم صهیونیستی در سرزمین های اشغالی به رای گذاشته شد. قطعنامه ای که به خودی خود ماجرای جدیدی نبود، زیرا در سالیان اخیر قطعنامه های زیادی علیه این رژیم در شورای امنیت مطرح شده بود. ولی آن چه اقدام اخیر را متفاوت کرد این بود که آمریکا برای اولین بار است در طول 36 سال گذشته قطعنامه علیه اسرائیل را وتو نکرد و به آن رای ممتنع داد، حتی نماینده آمریکا در شورای امنیت اعلام کرد: کشورش از زمان ریگان با شهرک سازی رژیم صهیونیستی مخالف بوده است، و به این ترتیب قطعنامه 2234 علیه اسرائیل به تصویب شورای امنیت رسید.

وتو نکردن قطعنامه های علیه رژیم صهیونیستی از سوی آمریکا هرچند کم سابقه است اما بی سابقه نیست . به طور نمونه در سال 1980 چند قطعنامه تقریبا پیاپی علیه رژیم صهیونیستی تصویب شد که نه تنها آمریکا آن ها وتو نکرد که حتی به آخرین آنها یعنی قطعنامه 484 که از قضا از قطعنامه های قبل از خود و حتی همین قطعنامه 2234 اخیر شدیدالحن تر هم بود رای مثبت داد.

سئوالی که ذهن تحلیل گران را به خود معطوف ساخت این بود که تصویب این قطعنامه در عالم واقعیت چه تبعاتی برای رژیم صهیونیستی در پی خواهد داشت ؟و اینکه چه اتفاقی افتاد که آمریکا این بار مجددا به مانند 36 سال قبل تصمیم به وتو نکردن قطعنامه گرفت را باید در دو بازه زمانی کوتاه مدت و بلند مدت بررسی و تحلیل کرد.

کوتاه مدت:

این قطعنامه تقریبا در کوتاه مدت هیچ اثر عینی نخواهد داشت، زیرا اوباما کمتر از یک ماه دیگر ریاست جمهوری را به دونالد ترامپ تحویل خواهد داد . این در حالی بود که رئیس جمهور جدید آمریکا بعد از تصویب قطعنامه درتوئیت خود اعلام کرد: در دوران ریاست جمهوری اش اوضاع اینطور نخواهد بود و رژیم صهیونیستی هم اعلام کرد: قطعنامه را قبول ندارد. به نظر می رسد در کنار رفتارهای تجاوزگرانه رژیم صهیونیستی از نظر سیاستمداران این رژیم با بودن ترامپ دیگر دلیلی برای قبول کردن قطعنامه وجود ندارد،

بنابراین با توجه به ورود جمهوری خواهان به کاخ سفید در کمتر از یک ماه آینده ، امضای این قطعنامه توسط اوباما تنها جنبه سمبلیک داشته تا بار دیگر پرده از اختلافات داخلی بین دو حزب دموکرات و جمهوری خواه در ارتباط با موضوع رژیم صهیونیستی در سرزمین های اشغالی کنار رود.

بلند مدت:

اما برای بررسی تبعات بلند مدت این قطعنامه باید کمی به عقب بازگشت، حدوداً ده سال پیش وقتی پس از پیروزی حماس در انتخابات اسرائیل شهرک های داخل غزه را تخلیه و آنجا را محاصره کرد، تنها چند سالی از مرگ (یا ترور) یاسر عرفات گذشته بود و رژیم صهیونیستی بر این باور بود که از شکاف به وجود آمده از نبود عرفات می تواند با سیاست تفرقه بینداز و حکومت کن؛ به تشکیلات خود گردان به بهانه تندروی حماس فشار بیاورد و از سو دیگر حماس را به عنوان یک گروهک تروریستی به انزوا کشانده و نابود کند. اما هرچه زمان گذشت اوضاع خصوصاً پس از دو جنگ غزه شروع به تغییر کرد، رژیم صهیونیستی که با نوعی قلدری از جامعه جهانی می خواست بین تروریست های فلسطینی و اسرائیل یکی را انتخاب کند خود را در شرایطی دید که جامعه جهانی به شدت از تشکیلات خود گردان حمایت می کند و دیگر بهانه تروریست را حداقل در مورد کرانه باختری رود اردن از رژیم صهیونیستی نمی پذیرد، از طرف دیگر عملیات نظامی اش در غزه آنطور که می خواست پیش نرفت و عملا نه تنها می بایست در دو جبهه متفاوت بجنگد بلکه بسیاری از دوستان خود را نیز از دست رفته می دید ، دوستانی که گر چه در عمل حمایت چندانی از فلسطینی ها نمی کردند؛ اما دیگر تمایل به همراهی با رژیم صهیونیستی و دادن هزینه رفتار این رژیم را نداشتند.

از مهمترین پیامدهای این اتفاق که یکی از مهمترین دستاورد های فلسطینی ها هم به شمار می رود عضویت فلسطین در دادگاه بین المللی لاهه بود عضویتی که راه را برای شکایت از رژیم صهیونیستی به دلیل ارتکاب جنایت هایش باز می کند، با این وضعیت قطعنامه 2239 بصورت بالقوه می تواند به عنوان یک پشتوانه و سند حقوقی مستند و معتبر در شکایت فلسطین از رژیم صهیونیستی مطرح شود، بنابراین عصبانیت شدید رژیم صهیونیستی از تصویب قطعنامه ای که علی الظاهر بدون هیچ مشکلی از اجرای آن سرباز زده را در اینجا باید جستجو کرد. به نظر می رسد ، سران رژیم صهیونیستی بخوبی می دانند تحریم های شورای امنیت علی رغم وجود لابی های قوی صهیونیستی باز می تواند عواقب جبران ناپذیری برای این رژیم متجاوز به بار بیاورند.

در نتیجه گیری می توان گفت هرچند در کوتاه مدت و خصوصا با آمدن ترامپ این قطعنامه چیزی جز یک قطعنامه نمادین و بی اثر نخواهد بود. اما در دراز مدت کارایی خود را نشان خواهد داد و چه بسا دیر نباشد که صهیونیست ها از ترس عواقب بدتر حاضر به دادن امتیازات بزرگی به فلسطینیان بگردند. باید توجه نمود که برای رخ دادن چنین اتفاقی عوامل بسیاری باید دست به دست هم بدهد تا این قطعنامه به عنوان یک قطعنامه مهم و تاریخی و بلکه یک پیروزی بزرگ برای فلسطینیان شناخته شود.

تعلیق روابط رژیم صهیونیستی با 12 کشور عضو شورای امنیت پس از صدور قطعنامه هر چند محدود و کوتاه واکنشی در برابر اقدام اخیر تلقی می شود اما بیانگر نوعی نگرانی این رژیم از تکرار صدور قطعنامه در کنفرانس بین المللی صلح پاریس که در آخرین روزهای دوره اوباما برگزار خواهد شد نیز هست، که باید منتظر بود.

محمد محسنی